ترجمه مقاله فنآوری اطلاعات (IT) و جامعه دموکراتیک

فنآوری اطلاعات (IT) و جامعه دموکراتیک

 

رشد سریع فنآوری اطلاعات (IT) و بوجود آمدن اینترنت، مرحله ای جدید در توسعه جامعه انسانی است. «فرهنگ جهانی» موجود در «فضای سایبری»(واقعیت الکترونیکی فرضی که درون آن «درک، ارتباطات و فعالتی» برروی یک شبکه الکترونیک جهانی، رخ می دهد)، انسان های سراسر سیاره زمین را قادر به اشتراک گذاری و سرمایه گذاری در مورد «واقعیت های مجازی» جدید می کند تا رایگان باشند و از طریق شکل های جدید هنر، ارتباط برقرار کنند و در توسعه دانش علمی و در ارتقای نوآوریهای فنآوری جدید، همکاری داشته باشند.

 

یکی از دیدگاه های خوشبینانه در مورد این وضعیت امور این است که فنآوری اطلاعات، ارتباطات بین افراد را ارتقاء می دهد و بنابراین قطعاً به گسترش درک اجتماعی و بین المللی کمک می کند. افرادی که هزاران کیلومتر از هم دور هستند، می توانند از طریق گروه های «چت»، بوردهای بولتن یا ایمیل، با هم ارتباط داشته باشند. می توانند در مورد روش های زندگی مختلف، از طریق سایت های «شبکه جهانی وب» اطلاعات تجربه کنند و حتی «واقعیت مجازی» روش های زندگی دیگر را از طریق برنامه های تعاملی، تجربه کنند. خلق لینک های الکترونیک بین خانوارها و سازمان های محلی و خلق نقاط دسترسی عمومی در کتابخانه ها، مراکز خرید و اجتماعی، می توانند جوامع محلی را از نو زنده کنند.

با این حال، بهره گیری از اینترنت در توسعه سیاسی یک جامعه، به میزان زیادی به قدرت حکومت و اینکه آیا این حکومت «دموکراتیک» است یا «خودکامه» بستگی دارد. استفاده از فنآوری اطلاعات تنها زمانی معقول است که افراد آزاد باشند اطلاعاتی را کسب کنند که تصمیماتی براساس آن اطلاعات بگیرند و بموقع در مورد این تصمیمات اطلاع پیدا کنند تا کاری در مورد آنها انجام دهند.

اکثر جوامع دموکراتیک، نوعی بیانیه حقوق فردی (شامل آزادی کلام)  در قانون اساسی دارند. دموکراسی هایی مانند ایالات متحده و سوئد با پذیرش ایده «آزادی اطلاعات» به عنوان یکی از پایه های مرکزی دموکراسی، یک گام به جلوتر برداشته اند. در این دو کشور، اصل قانونی این است که یک شهروند «حق دانستن» این را دارد که حکومتش چه کاری انجام می دهد و همچنین همه اسناد حکومتی باید در حالت عادی برای بازرسی در دسترس و مهیا باشند. هرگونه استثناء در این اصل کلی باید توسط حکومت توجیه شود.

بنابراین، اگر به همه دسترسی آزاد به سیستم های اکتساب و پردازش اطلاعات پیشرفته داده شود، یک «آرمان شهر کامپیوتری» دموکراتیک را می توان برقرار نمود که در آن افراد عادی اطلاعات بیشتری نسبت به باسوادترین نخست وزیران یا رئیس جمهوران در بیست یا سی سال قبل، می توانند داشته باشند.

حالت برعکس آن، این است که تحت یک رژیم «خودکامه» است، یک دولت «خودمختار» می تواند قدرت IT را برای کنترل دولت و پایش شهروندانش، بکار بگیرد. درست همانگونه که فنآوری اطلاعات غیرمتمرکز یک نیروی قوی برای دموکراسی است، فنآوری اطلاعات متمرکز، یک نیروی بالقوه مخرب در دستان یک رژیم دیکتاتوری است.

همانگونه که در بالا گفتیم، در یک دموکراسی، مردم عادی باید بوسیله فنآوری «توانمند شوند» نه اینکه اشیاء منفعل یا قربانیان آن باشند. «قربانی» نبودن نه تنها شامل حفاظت از داده ها می باشد، بلکه همچنین شامل حقوق «محرمانگی» و «آزادی» اطلاعات و احتمالاً نوعی حق برای پاسخ به رسانه های بیش از پیش متنوع، می باشد. اگر قرار است مردم به قدرت ایجاد شده بوسیله فنآوری اطلاعات دسترسی داشته باشند، آنگاه گام های مثبت برای رسیدن به این هدف باید برداشته شود. مهمتر از همه از این نظر، الزام به اطمینان دادن به این است که همه «فرصت های آموزشی» و «تربیتی» داشته باشند تا قادر شوند از IT استفاده کنند. پس از آن، ابتکارعمل های تخیلی دولت می توانند به ایجاد یک درک همگانی از فنآوری کمک کنند.

در نتیجه، می توان گفت که فنآوری اطلاعات نه به صورت خودکار دموکراسی را «تضمین» می کند و نه آنرا «تضعیف» می کند. اما، این بدان معنا نیست که مردمی که از دموکراسی ها حمایت می کنند، می توانند بدون خطر، IT را نادیده بگیرند. تاثیر IT بر یک دموکراسی به انتخاب هایی که چگونه چنین فنآوریهایی بکار گرفته شوند، بستگی دارند.

 

برگرفته از: استیفن دی تانسی (2003)، عنوان «کسب و کار، فنآوری اطلاعات و جامعه» ، لندن و نیویورک، Routledg، صص 214- 229