مهندسی عمران، به طور بارز به صورت تغییر شکل محیط های طبیعی به منظور تامین نیازهای تکامل و توسعه تمدن ها، توصیف شده است. در قرن گذشته، فن و طراحی مهندسی عمران، یک رویکرد فن سالاران[1] تر را برای زیرساخت بنا، ارائه نموده اند. واقعیتی که معماری فضای سبز[2]، به طور قراردادی از طراحی سیستم های مهندسی شده تفکیک می شود، حاکی از یک رویکرد مهندسی است که بر مطابقت با استانداردها و دستورالعمل های آژانس، با نقش طراحی محل احداث بنا خود به عنوان یک ملاحظه ثانویه، متمرکز است. این امر بر فعالیت مهندسان تاکید دارد – در حالیکه معماران، برای تمرکز بر شکل در نظر گرفته شده اند- اما اکنون به تدریج با همکاری های میان رشته ای جایگزین می شود که طراحی پایدار را توصیف می کنند.
- ۰ نظر
- ۰۶ ارديبهشت ۰۳ ، ۱۷:۵۷