از گذشته معاملات بین مالکان و مدیران موجب بروز برخی مسائل میشود که مسائل نمایندگی نوع 1 نامیده میشوند، و ناشی از تفکیک مالکیت و مدیریت در شرکتها با ساختار مالکیت پراکنده است (شرکتهای غیرخانوادگی). اما شرکتهایی که مالکیت متمرکز دارند و مالکیت آنها در دست چند نفر است (اعضای خانواده) با مسائل نمایندگی نوع 2 مواجه میشوند که ناشی از تعارض منافع بین سهامداران اصلی درونی و سهامداران جزء است (ویلالونگا و آمیت، 2006). جایگاه کنترل کننده مالک اصلی را میتوان برای بدست آوردن مزایای شخصی به بهای مالک جزء بکار برد [1]. تصور میشود تقاضا برای کیفیت ممیزی ناشی از افزایش مسئله نمایندگی نوع 1 (بین مالکان و مدیران) است (دیفاند، 1992؛ دیفاند و زانگ، 2014). وقتی مسائل نمایندگی نوع 1 کمتر است (یعنی شرکتهای خانوادگی)، شرکتها ممکن است انگیزه کمتری برای استفاده از ممیز سطح بالا و پرداخت حقالزحمه بالای ممیزی را داشته باشند (هو و کانگ، 2013).
